Werenfriduskerk gesloten

1842 – 2022

Zondag 30 januari 2022 werd voor de laatste keer een eucharistieviering gehouden in de Werenfriduskerk in Westervoort. De dienst eindigde met het uitblazen van het godslampje. Dat lampje heeft 180 jaar gebrand en symboliseerde de aanwezigheid van het Allerheiligste in het gebouw. Met het uitblazen was de onttrekking van de kerk aan de eredienst een feit. Een eredienst, die er voor het eerst in 1842 werd gehouden. In dat jaar kregen de katholieken van Westervoort een eigen kerk. Voor die tijd moesten zij gebruik maken van de kerk in Loo. Het oude kerkje aan de Dorpstraat was sinds de beeldenstormperiode in handen van de aanhangers van de Reformatie, of wel de Gereformeerde Religie.

De Werenfriduskerk van toen is niet te vergelijken met de huidige Werenfriduskerk. In de beginjaren was het een eenvoudige waterstaats-kerk. In 1881 wordt er, mede door toedoen van Pastoor Vaalman, een heuse kerktoren aan de kerk gebouwd. (zie foto hiernaast uit 1930) Maar door gebruik van slechte materialen moest de kerk begin 1900 ingrijpend worden gerenoveerd. In 1945 moest ook deze versie het ontgelden. Het gebouw was rijp voor de sloop als gevolg van enorme oorlogsschade, opgelopen bij de bevrijding van Westervoort begin 1945. Maar hij werd weer herbouwd en stond sinds 1949 weer in volle glorie aan de Dorpstraat.

En dan nu, anno 2022 is het gebouw er nog wel maar officieel is het, na die laatste zondag in januari, geen kerk meer. Wederom is de katholieke geloofsgemeenschap aangewezen op een kerk in een naburige dorp.  Voor velen is de sluiting van de kerk een trieste gewaarwording, maar de huidige tijd liet geen andere keus.

Darpsdichter Harrie Kemperman zag het al lang geleden aankomen

Nie meer in dromme, mar in kleine gruupkes of alleen.
Ze gaon nog altied in ’t weekend noar de kerk.
Ze zitte wat verspreid onder de gewölve van dikke steen
en luustere noar de pestoor. Of beater: noar de pastor
of naor de leek, want ’t wodt dunnekes in de kerk.

Ondanks de veule moeite en de leverige groepe
En de eenzame roepende in de moderne woestijn.
De grote massa is allan niet meer derbi’j

Mar as de deure nao de Mis weer los slaon,
Dan zie’k ze toch weer efkes in gruupkes gaon.
Druk praotend en goedlachend met mekaar.
De preak van de pastor die is alweer vergeate:
’t Is zondagmarge en de koffie ruukt al in de verte..

Uit: “Kettingspolle tusse ’t gres”  (pag. 37) van Harrie Kemperman

Gerry van der Sterren